پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او:
نازنینم اَدم…....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!.…
زیر چشمی به خدا می نگریست !..
محو لبخند غم آلود خدا ! ..
دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم....
یاد من باش …
که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، ..
گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ….
من به اندازه ی گلهای بهشت …..نه …
به اندازه عرش ..نه ….نه
من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، ..
دوستدارت هستم !!
اَدم ،.. کوله اش را بر داشت
خسته و سخت قدم بر می داشت !…
راهی ظلمت پر شور زمین ..
زیر لبهای خدا باز شنید ،…
نازنینم اَدم !…
نه به اندازه ی تنهایی من …
نه به اندازه ی عرش…
نه به اندازه ی گلهای بهشت !…
که به اندازه یک دانه گندم ،
تو فقط یادم باش !!!!